legenda o trzech workach złota

The Golden Legend (Legenda Aurea w języku łacińskim) to książka napisana w języku łacińskim między 1261 i 1266 przez Jacques'a de Voragine, dominikanina i arcybiskupa Genui, w której opisuje życie około 150 świętych lub grup świętych, świętych i męczenników chrześcijanie i według dat roku liturgicznego niektóre wydarzenia Legenda, z łac. legere, oznacza „rzecz do czytania", jednak pierwotnie te dzieła anonimowych autorów krążyły w przekazie ustnym. Polskie legendy zapisali kronikarze (Gall Anonim, J. Długosz, Wincenty zw. Kadłubkiem). Największy (70 t.) zbiór chrześc. legend religijnych: Acta sanctorum powst. 1643-1694, obecnie dostępny jest w Złota legenda chłopów polskich by Franciszek Ziejka, 1984, Państwowy Instytut Wydawniczy edition, in Polish - Wyd. 1. Legenda o założeniu Złotowa. Dawno, dawno temu przez lasy w okolicach dzisiejszego Złotowa przebiegał trakt, którym kupieckie karawany zmierzały nad Bałtyk po drogocenny bursztyn. Niestety okolica ta cieszyła się złą sławą, gdyż na podróżnych czatowała tu banda rzezimieszków. Nikogo się nie bali, o nic nie dbali, siejąc Epoka Trzech Królestw – wojna o hegemonię nad Chinami. Milena Świeboda 18-08-2021. 0 1 840. Brak stabilizacji politycznej, konflikty wewnętrzne i brutalne zmagania o przejęcie tytułu cesarza sprawiły, że Epokę Trzech Królestw uznaje się za jeden z mroczniejszych okresów chińskiej historii. Kolejne kampanie wojenne potęgowały Männer Die Mit Jeder Frau Flirten. A A A A Kontrast: A++ A+ A Czcionka: sobota MENU URZĄD RADA GMINY Home Książki Baśnie, legendy, podania Złota legenda znad polskich jezior i lasów Niegdyś mieszkali tu waleczni Jaćwingowie i Prusowie. Dziś pozostały po nich tylko nieliczne opowieści i kurhany cmentarne na wzgórzach. Nawet język ich zaginął. Lud ten u schyłku swego istnienia nie miał szczęścia. Z roku na rok coraz bardziej niszczony wojnami i głodem rozpraszał się w puszczy. Z biegiem lat wtopił się w inne narody. Tubylcy i ci, którzy przybyli na te tereny, stali się jednym ludem lasów i jezior. Wspólne sąsiedztwo, zmagania z życiowymi trudnościami, lęki i radości, miłość i śmierć połączyły ich w wielką rodzinę. „Złota legenda znad polskich jezior i lasów” to obszerny zbiór baśniowo-legendarnych, a także prawdziwych opowieści o wydarzeniach i ludziach z tysiącletniej historii północno-wschodniej Polski – od Warmii po Litwę. Przepięknie wydana książka, w twardej oprawie, z kolorowymi, oryginalnymi ilustracjami oraz tekstem pisanym na zdobionym papierze, który od razu kojarzy się z dawnymi czasami. 27 opowieści, część z nich to legendy, ale są też prawdziwe historie. Idealna dla każdego, zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Polecamy na prezent i nie tylko! (według Ks. Jan Skorupski, urodził się i mieszka na Mazurach. Był misjonarzem w ojczyźnie papieża Franciszka. Obecnie jest proboszczem w Ełku i wykładowcą misjologii w WSD. Autor kilku książek. Odbiorcy: - jest adresowana do szerokiego grona czytelników – dzieci, młodzieży i dorosłych – zainteresowanych legendami oraz prawdziwymi historiami, które wpisały się w dzieje Krainy Wielkich Jezior - prawdziwa gratka dla miłośników literatury regionalnej. Dlaczego warto przeczytać tę książkę? - ciekawe, często wzruszające opowieści o niezwykłych wydarzeniach związanych z tym regionem Polski - barwne portrety wyjątkowych mieszkańców Warmii i Mazur, w tym zwłaszcza misjonarzy oraz współczesnych kapłanów - bogactwo szczegółów dotyczących tutejszych sanktuariów czy utrwalonych w regionalnej tradycji miejsc kultu to szczególna lekcja rodzimej historii i kultury - oryginalne ilustracje wprowadzające w klimat i będące ozdobą tego zbioru baśni i legend. Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 8,0 / 10 2 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści Strona główna filmu Podstawowe informacje Pełna obsada (6) Opinie i Nagrody Forum Pozostałe Powiązane (6) {"type":"film","id":689909,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Legenda+o+trzech+starcach-2010-689909/tv","text":"W TV"}]} Legendy Dolnośląskie Czasem się zdarza, że nasze wady sprawiają innym ludziom wiele kłopotów, jednak gdy ma się tych wad kilka, bywa, że jedna naprawia skutki tej drugiej. Tak też się stało w Złotoryi. Otóż Książe Bolesław Łysy z Legnicy był człowiekiem bardzo porywczym a do tego jeszcze niecierpliwym. Jego szybko wydawane wyroki były najczęściej brzemienne w skutkach. Książe nie troszczył się o to czy jego poddanych. Nie przejmował się też skutkami swoich poczynań. Najważniejsze dla niego było, że sprawa została załatwiona szybko i nie musi więcej marnować swojego cennego czasu. Jednak proces się przedłużał, z Książe nie miał zamiaru poświęcać mu więcej czasu, szczególnie, że miał inne wiele ciekawsze zajęcia. Zerwał się więc na równe nogi i ogłosił, że jego zdaniem mężczyzna jest winny i należy skrócić go o głowę. Zanim wskoczył na swojego konia i odjechał dodał jeszcze, że przed zachodem słońca chce pisemnej relacji z wykonania wyroku. Zdarzyło się pewnego razu, że Książe Bolesław Łysy zasiadł w składzie sędziowskim. Rozpatrywano sprawę ciężkiej zbrodni, którą miał wykonać mieszkaniec Złotoryi. Niczego jednak nie udowodniono. Większość mieszkańców uważała oskarżonego za niewinnego, gdyż uchodził za bardzo uczciwego, bogobojnego mężczyznę. Tak więc starano się uzyskać dla niego uniewinnienie. Na szczęście sędziowie wyżej cenili sobie sprawiedliwość i życie mężczyzny, dlatego kontynuowali proces. I rzeczywiście okazało się że człowiek ten jest zupełnie niewinny. Jednak cóż teraz począć? Książe wydał już wyrok i wszyscy wiedzieli, że na marne prosić go o zmianę decyzji i ułaskawienie. Co rozkazał, musiało być wykonane i już. Pozostała tylko jedna nadzieja na uratowanie niewinnego człowieka. Pozostawiono lekko uchylone drzwi do loch, niby przez przypadek. Skazaniec uciekł a Księciu powiedziano, że wyrok został wykonany zgodnie z jego wyrokiem. Nie znaleziono innego sposobu i kłamstwo było w tej sytuacji mniejszym złem niż śmierć niewinnego. Kiedy sprawa wydawała się już zapomniana, nieszczęsny skazaniec wrócił do swojej rodzinnej wioski i ponownie rozkręcił swój dawny interes. Cóż los chciał, że i Bolesław Łysy znowu pojawił się w Złotoryi. Kiedy Książe skręcił w jedną z uliczek ujrzał skazanego przez siebie na śmierć mężczyznę, niosącego na plecach kosz i podpierającego się laską. Mężczyzna na widok swojego oskarżyciela stanął jak wryty, a na twarzy zrobił się blady niczym śmierć. Spodziewał się bowiem, że Książe zażąda wykonania wyroku. Jednak uratowała go druga zła cecha Księcia, a mianowicie to, że był on bardzo przesądnym człowiekiem i wierzył we wszelkie zabobony. Tak więc i on stał cały blady , wstrzymał konie i nie poruszał się patrząc na mężczyznę z koszem na plecach. Zrobiło mu się słabo, ze aż zamknął oczy. Właśnie ten moment wykorzystał nieszczęsny człowiek i prędko zniknął z pola widzenia. Tak więc gdy Książe otworzył oczy nikogo przed sobą nie ujrzał. Władca wyglądał jakby zobaczył ducha, który przybył po jego duszę. Pomyślał bowiem, że zjawa nie szukała tu nikogo innego jak tylko swego niesprawiedliwego sędziego. Książe postanowił jak najszybciej opuścić to miejsce. Od tamtego czasu już nigdy nie pojawił się w Złotoryi, a i mieszkańcy tego grodu za nim nie tęsknili. W Bari, dużym, portowym mieście nad Adriatykiem, św. Mikołaj jest obywatelem nr 1. Jest patronem miasta, przyczyną, powodem i głównym bohaterem największego święta, a także źródłem niewyjaśnionej do dziś, mistycznej tajemnicy płynnej manny, którą od ponad tysiąca lat święty obdarza cierpiących i potrzebujących. Grób Świętego Mikołaja Fot. Paweł KubisztalWŁOCHY. Z Bari wyjeżdżamy z sercem, duszą i umysłem otwartym na człowieka. Zapewne to dar, który Święty Mikołaj fundował i funduje wszystkim przybywającym do jego miasta, nie tylko w grudniowy jego grobu pielgrzymują chrześcijanie Wschodu i Zachodu. Skąd w Bari wziął się św. Mikołaj? Co to za manna? Jeden kościół i dwa wyznania? Dlaczego 8 maja obchodzone jest jego święto, a nie podczas grudniowej nocy? Wszystko wydaje się być gmatwaniną, porównywalną jedynie z labiryntem wąskich, chaotycznych uliczek barijskiego Civita Vecchia. No i ten Mikołaj - biskup z gorącego południa z trzema kulami, zamiast lapońskiego zaprzęgu z siódemką reniferów i czarnym pasie na opasłym brzuchu... *** Z portu lotniczego im. Karola Wojtyły w Bari (tak, tak!) do centrum miasta wiezie nas autobus. Stare Miasto, owiane mroczną legendą nożowników o niepohamowanym temperamencie południa i łobuzów spod ciemnej gwiazdy, wita nas słońcem, gwarem rozbudzonego życia, zapachem przygotowywanych obiadów i świeżością wywieszonego na każdym metrze kwadratowym falującego prania. Zaskoczeni widokiem kobiet rolujących w dłoniach makaronowe cudeńka, życiem wylegającym przez pootwierane na oścież drzwi domów, nieco skrępowani zaciekawionymi spojrzeniami tubylców, odważnie ruszamy w miasto. W ukrytych podwórkach spokój, cisza, którą od czasu do czasu rozdziera gardłowe włoskie "volare". To na razie wszystko. Uśmiechamy się więc. Nie żałujemy, bo w zamian otrzymujemy setki uśmiechów, pozdrowień od autentycznego, jeszcze nie ujętego w karby unijnych przepisów życia - sklepikarzy, handlarzy ryb i owoców morza. Skąd ta ponura sława? Może dowiemy się wieczorem... Idziemy w stronę słynnej XII-wiecznej Basilica di San Nicole, położonej tuż nad brzegiem błękitnej morskiej toni. Wszak Sanda Necole va per mare - Święty Mikołaj morzem przybywa. *** Jak to się stało, że to właśnie Bari posiada cenne relikwie biskupa z tureckiej Miry? Mikołaj, urodzony około 276 roku w tureckiej Patarze w zamożnej rodzinie żarliwych chrześcijan, już jako dziecko postanowił ofiarować życie Bogu, służąc ubogim i potrzebującym. I już wtedy dał się poznać jako dobry człowiek, wrażliwy na ludzkie potrzeby i krzywdy. Owiane legendami są jego nocne wyprawy z podarunkami do najbiedniejszych nie tylko w Turcji, ale i w Palestynie, czy Egipcie, do których wędrował naśladując Chrystusa. Odziedziczony po rodzicach majątek też rozdał - ubogim w rodzinnej Patarze. Nie inaczej działo się, gdy został biskupem w tureckiej Mirze. Najsłynniejsza opowieść, związana z postacią świętego Mikołaja, mówi o trzech workach złota podrzuconych do domu trzech panien na wydaniu. Ich ojciec, popadłszy w tarapaty finansowe, nie był w stanie zapewnić im wymaganego przy zamążpójściu posagu. Chciał więc sprowadzić dziewczęta na drogę nierządu. Mikołaj, ofiarując potajemnie trzy worki złota, uratował je od hańby. Inne legendy mówią o wskrzeszeniu trzech chłopców zamordowanych przez oberżystę, a także o uratowaniu marynarzy w czasie wielkiego sztormu. Stąd też Mikołaj jest patronem tak wielu: marynarzy, osób skrzywdzonych, wędrowców, panien na wydaniu, dzieci, flisaków, cukierników, gorzelników, piwowarów, jeńców, rybaków, żeglarzy, wreszcie pojednania religii chrześcijańskiej Wschodu i Zachodu, obrońców wiary...*** Mikołaj zmarł w Mirze 6 grudnia około 342 r. Ciało złożono w sarkofagu, który do XI wieku był celem pielgrzymek całego chrześcijańskiego świata. Ślady legend związanych z jego osobą możemy odnaleźć nie tylko w tradycji obdarowywania się prezentami w dniu rocznicy śmierci biskupa - 6 grudnia. Także w ikonografii z udziałem świętego Mikołaja. Najczęściej przedstawiany jest jako biskup w purpurowych lub złotych szatach z Ewangelią, na której widnieją trzy złote kule - na znak trzech mieszków złota. Czasem jako biskup wrzucający złote jabłka przez okna domu, niekiedy w towarzystwie trzech chłopców. Świat ikonografii prawosławnej przedstawia Mikołaja w stroju biskupim rytu greckiego. 8 maja 1078 r., w obliczu zagrożenia zbeszczeszczeniem relikwii przez podbijających Mirę muzułmanów, włoscy kupcy i piraci wykradli relikwie świętego biskupa i - drogą morską - przewieźli je do Bari. 29 września 1089 r. papież Urban II w bazylice wystawionej ku czci św. Mikołaja uroczyście poświęcił jego grobowiec. Jeszcze w tym samym roku w Bari odbył się synod biskupi, będący próbą scalenia kościoła prawosławnego i rzymskiego. Przewodniczył mu papież Urban II. Od momentu przewiezienia ciała biskupa Mikołaja do Bari kult świętego rozprzestrzeniał się coraz dalej, stawiając miasto pośród zaszczytnego grona najważniejszych miejsc pielgrzymkowych średniowiecznej Europy. U grobu Mikołaja dokonywały się liczne cuda. Jedną z największych zagadek jest słynna cudowna manna - substancja o perłowym kolorze i pięknej woni, wydobywająca się nieustannie z sarkofagu świętego. O owym płynie wspominano już w V wieku - miał się wydostawać ze szczątków świętego już w tureckiej Mirze. Lecznicza manna jest co roku pobierana z sarkofagu w rocznicę przybycia ciała biskupa Mikołaja do Bari, czyli 8 maja. To wielkie święto. Uczestniczy w nim nie tylko Apulia, ale także wielu pielgrzymów z całego świata. Tego dnia do barijskiego portu wpływa pięknie udekorowany żaglowiec. Dwumetrowa figura świętego, która znajduje się na jego pokładzie, zostaje przeniesiona na odświętnie przystrojony wóz. Jedzie on następnie - w uroczystym orszaku - ulicami Bari do bazyliki dominikanów, gospodarzy tego miejsca. W tym właśnie dniu każdy pielgrzym ma niepowtarzalną okazję otrzymania fiolki z kroplą manny o cudownych, leczniczych właściwościach. *** W Muzeum poświęconym historii Bari i Świętego Mikołaja, znajdującym się obok bazyliki, zobaczyć można - oprócz diademu średniowiecznego władcy - gromadzone od XVI wieku karafki z resztkami perłowej manny. Trudno mieć obojętny stosunek do bezcennych dla chrześcijańskiego świata ozdobnych butelek i buteleczek. Na ich ściankach wyraźnie widać ślady zaschniętego perłowego płynu z kości Mikołaja. Chyba popadamy w dewocję, i jest nam z tym przyjemnie. *** Bazylika Świętego Mikołaja jest wyjątkowa z kilku względów. Podziemia, w których znajduje się sarkofag, posiadają dwie kaplice - prawosławną i katolicką. Wybudowane obok siebie gromadzą - modlących się ramię w ramię do jednego świętego - wyznawców dwóch odłamów jednej religii. To piękne spotkanie dwóch kultur, dwóch tradycji w osobie jednego Boga i jednego to emanuje wyjątkową energią, atmosferą pokoju, pojednania i wszystkiego, co niesie ze sobą postać dobrego, świętego biskupa. Osobliwością kaplicy jest słup, przy którym - wedle tradycji - biczowany był Jezus oraz piękna średniowieczna ikona z wizerunkiem Mikołaja w szacie wykutej ze srebra. Wnętrze górnej bazyliki to monumentalne, przepiękne dzieło architektury gotycko-normańskiej z halowym sufitem pokrytym mozaiką. Jest w niej i polski akcent. Za ołtarzem umieszczony został sarkofag polskiej królowej - żony Zygmunta Starego - Bony z rodu Sforzów, do którego należało w XV stuleciu księstwo Bari. Renesansowy sarkofag ozdabiają figury - polskiego świętego Stanisława i patrona bazyliki - Świętego Mikołaja. Nad sarkofagiem do początku XX wieku widniały freski przedstawiające postacie polskich świętych i królów św. Kazimierza Królewicza, św. Jadwigi Śląskiej, św. Stanisława Kostki i św. Ludwika Gonzagi, a także Anny Jagiellonki i Zygmunta III Wazy. O ich losie przesądził renesansowy charakter - nie pasujące do romańskiego wnętrza świątyni zostały zniszczone w pierwszej połowie XX wieku. *** Zdaje się, że pogoda ducha, radość i dobro, w jakie niebiosa wyposażyły Świętego Mikołaja, unoszą się nad Bari. Gdzie ci nożownicy? Czy oprócz tego wyjątkowego miejsca miasto jeszcze czymś może nas obdarzyć? Jego długa i niezwykła historia - najpierw osady zwanej Barium, od VI do X wieku najpotężniejszego portu południowo-wschodnich Włoch, zdobytego przez Normanów, którzy zbudowali w nim potężną twierdzę, przebudowaną i wzmocnioną następnie przez króla Sycylii Fryderyka II - widoczna jest i w potężnych murach Fortino o nieco renesansowej bryle, i w murach pięknej XII-wiecznej gotycko-normańskiej katedry św. Sabina, pierwszego patrona Bari (odebrała jej znaczenie bazylika Świętego Mikołaja). Mówią o niej także zaułki i słynne podwórka Civita Vecchia, które złą sławę zawdzięczały - być może - powojennej biedzie i zaniedbaniu, trwającym uporczywie i wciąż jeszcze widocznym. Dziś spokojne, wręcz uśpione późną nocną godziną, migające blaskiem wiecznych lampek z niezliczonych ołtarzyków maryjnych, mikołajowych, malowniczo odrapane, staje się niezwykle pociągające, tajemnicze i egzotyczne. Do Bari nie można przyjechać tylko na chwilę. Do bazyliki wraca się czasem nawet kilka razy. Także miasto przyciąga jak magnes - zarówno to nowoczesne i dynamiczne, jak i stare, z labiryntem uliczek, z wypakowanymi do niemożliwości skuterami i zapachem świeżej ryby, a także gwarem ulicznym cichnącym w okolicach świątyni. Nie wracamy jednak z pustymi rękami, z pustymi duszami. Czy to zasługa Świętego Mikołaja, cudownej manny, czy może otwartych na oścież włoskich domów buchających parą garnków z aromatycznym spaghetti? Nie wiemy. Wyjeżdżamy stąd z sercem, duszą i umysłem otwartym na człowieka. Zapewne to dar, który Święty Mikołaj fundował i funduje, wszystkim przybywającym do jego miasta, nie tylko w grudniowy poranek. MELANIA TUTAK

legenda o trzech workach złota